Bos en Duinschool in oorlogstijd
Jubileumboek
Maar naast een origineel jubileumprogramma waar leer
krachten en ouders al meer dan een jaar mee bezig zijn, en
waar al diverse sponsoracties voor op touw zijn gezet, moet
er natuurlijk ook een jubileumboek komen. Een boek dat de
geschiedenis eveneens doet herleven, niet alleen van de
school zelf, maar liefst ook van de leerlingen en onderwij
zers die door de eeuwen heen op de Bos en Duinschool
zaten. Leesbaar voor leerkrachten en hun oud-collega's,
bestuurders, oud-leerlingen en de leerlingen van nu.
In onze ogen betekent dit vooral de sociale geschiedenis van
onze school, meer nog dan de bestuurlijke. Wat wij willen
beschrijven is hoe de mensen op school met elkaar omgin
gen. De docenten met de leerlingen, de docenten met
elkaar, de leerlingen met de andere leerlingen. We hopen te
De jubilerende school wordt ontvangen in het gemeentehuis.
ontdekken wat him normen en waarden waren, wat
zij wel en niet belangrijk vonden. Waren de mees
ters en juffen die afgelopen eeuwen strenger of
toleranter? Vormden de docenten toen ook al een
'team' en, was de bijbel het belangrijkste richtsnoer
of waren onderwijshervormingen de leidraad?
Natuurlijk komen de onderwerpen van een klassie
ke van-vroeger-tot-nu geschiedenis ook aan de
orde. En tot nu toe blijkt uit ons onderzoek dat dit
helemaal niet alleen maar taaie bestuurlijke kost
betreft.
We lezen over schoolhoofden die hun taak tijdelijk
neerlegden wanneer er een begrafenis was omdat ze
de rouwplechtigheid moesten leiden - sommigen
moesten zelfs tevoren het graf delven! Er waren ook
schoolmeesters die een greep uit de kas deden en
naar het oosten van het land verdwenen. Of die zó liederlijk
dronken waren dat ze met paard en wagen moesten worden
weggevoerd en voor hun huis afgeleverd.
Ook wil je graag weten hoe het een kind verging, wiens
vader een patriottische bleker was. Of hoe een kind zich
voelde op de avond van 17 oktober 1811, toen niemand
minder dan Napoleon en zijn Marie Louise in de regen een
bezoek aan ons dorp brachten.
Adriaan Cassee
Ach, waren er in de geschiedenis van onze school maar
meer oud-leerlingen geweest als Adriaan Cassee, die tot ons
grote geluk in 1953 zijn jeugdherinneringen aan het leven
in het Bloemendaal van rond 1900 optekende. Dankzij
Cassee zijn de meest fascinerende
details bekend. Weetjes die de
school van toen inderdaad tot
leven wekken.
Nu zijn er op het schoolplein bij
voorbeeld enkele stoeptegels met
voorgevormde knikkerputjes
gelegd; ruim een eeuw geleden
(en waarschijnlijk ver daarvóór
en nog lange tijd erna) draaiden
kinderen met de hak van hun
schoen een kuiltje in het zand om
de knikkers in te mikken en
noemden dat 'kukie schieten'En
denk niet dat een jongen toen
zijn tol met een zweep in bewe
ging bracht. Dat was typisch iets
voor meisjes. Jongens hadden een
priktol!
Zoals Adriaan Cassee de jaarlijkse
6
Ons Bloemendaal, 30e jaargang, nummer 4, winter 2006
