Een leven lang sierkunst:
Nico Schrier
Door Joan Patijn
De zoektocht naai glas in lood in Bloemendaal leverde inspirerende
kennismakingen op met ons onbekende kunstenaars uit de eerste helft
van de twintigste eeuw. Opvallend is hun maatschappelijke betrokken
heid. Hoort dat bij de toegepaste kunsten, of is het de tijdgeest geweest?
Terugkijkend voel je bewondering voor de levenshouding van deze
kunstenaars die van hun werk echt geen kapitalist zijn geworden.
Eén van hen was Nico Schrier.
en van architecten uit in glas in lood.
Zo werkten De Ru en Schrier jarenlang samen met de so
cialistische kunstenaar WA. van de Walle, die een reeks van
opdrachten voor vakbondsgebouwen kreeg.
In 1946 besloot De Ru zijn eigen weg te gaan maar Schrier
bleef in de Rozenstraat werken en betrok met zijn gezin ook
de bovenwoning.
In veel huizen en openbare gebouwen in heel Nederland en
ook in het buitenland was voor en na de oorlog werk van
Schrier te vinden waarvan helaas al weer het nodige is verlo-
ren gegaan. Daarbij horen ook de ramen die hij maakte voor
S i er k u n st
Schrier is het meest bekend geworden als ontwerper van
glas-in-loodramen.
In 1926 richtte hij samen met de kunstenaar Huib de Ru een
atelier op voor gebrandschilderd glas-in-lood, wandschil
derkunst en (glas)mozaïeken. In dit sierkunst-atelier
De Vonk, Rozenstraat 3, werkte Schrier tot 1962 aan eigen
werk en ook voerde hij ontwerpen van andere kunstenaars
Glasraam 'Het lessen van de dorst', aangeboden door het PWN-personeel bij
de opening van de nieuwbouw aan de Essenlaan, Bloemendaal 1929
(foto archief PWN, Velserbroek)
Nico Schrier (1900-1989), afkomstig uit Den Haag, werd in
de periode van de Eerste Wereldoorlog opgeleid in Haarlem
aan de School voor Bouwkunde, Versierende Kunsten en
Kunstambachten, oftewel de Kunstnijverheidsschool.
Daarna werkte hij onder meer enkele maanden in het atelier
van Bogtman. Uit die periode dateren zijn 'evangelisten-ra-
men' in het gebouw Maranatha van de hervormde gemeente
in Bloemendaal.
volgde hij zijn
Hplk .W opleiding aan de
Academie voor
ji Beeldende Kun-
sten in München.
weer terug in Haar-
II lem. Na zijn hu we-
HlgSA
als reclame-ont
werper en grafisch
kunstenaar. Een
mooi tijdsbeeld ge
ven zijn ontwerpen
voor het provinciale electriciteitsbedrijf van Noord-Holland
(PEN) dat reclame voor toen moderne electrische apparaten
afdrukte op de achterkant van de elektriciteitsrekeningen.
Het Instituut voor Sociale Geschiedenis in Amsterdam be
waart van hem een krachtig affiche in rood en zwart voor de
Arbeiders Sportbond uit 1933.
Nico Schrier op oudere leeftijd
(fotocollectie A. de Costa-Schrier, Toronto)
10
Ons Bloemendaal, 3 1e jaargang, nummer 1, voorjaar 2007