Paarden
Dood hout
Albert Heijn en Loes Keller
Ontwerp van L. A. Springer van de renbaan op Woestduin
Op het hoge duin in Bloemendaal gaat het huis Beau
Regard onder de slopershamer en er verrijst een
appartementencomplex. De familie Laan heeft er
gemengde gevoelens bij. Op Woestduin zetten zij, hoewel
als heel zuinig te boek staand, voor Jan Steenkist vanaf
zijn vijfenzeventigste een maandelijks pensioentje vast.
Chauffeur Dirk Van Baak krijgt ookzo'n regeling. Kees
Laan maakt de pensionering van zijn vaste tuinman Jan
Steenkist in 1967 niet meer mee, want hij overlijdt al in
1962.
Na de dood van mevrouw Madeleine Laan-Wuidart in
1971 neemt de provincie Noord-Holland het bos over
en koopt Albert Heijn, alweer een telg uit een Zaans
voedingswarengeslacht, het villaatje van de provincie.
Voor de veiligheidsmensen van het bedrijf is het eenzame
huis een hoofdpijndossier. Het voormalige rijtuigenhuis,
door Kees Laan bestemd voor zijn twee auto's en
chauffeursgezin, laat Heijn compleet verbouwen om als
woonhuis aan de familie Koopman te verhuren. Van het
vroegere achtkantige totalisatorhuisje bij de renbaan
maakt hij een conferentiezaaltje voor zijn bedrijf.
Jan en Antonia beleven het nog dat Albert Heijn op
Woestduin komt wonen, samen met zijn tweede vrouw
Loes Keiler, zus van documentairemaker Hans Keiler.
Arti helpt ook bij de nieuwe bewoners weer in de
huishouding. Zij ziet hoe ongelukkig het huwelijk van
Albert en Loes is en dat de moeder van Loes er vrijwel
permanent inwoont en voor het eten zorgt omdat haar
dochter daar geen oog voor heeft.Terwijl Albert zich wijdt
aan de expansie van het winkelconcern, houdt Loes zich
bezig met haar paarden in het langgerekte stalgebouw
bij de moestuinen en boomgaarden aan de oostkant van
het landgoed. Het huwelijk van Albert en Loes loopt op
een drama uit als Albert een andere vrouw ontmoet en
Loes zich daar tussen haar paarden in ophangt.
De familie Laan heeft laten vastleggen dat de
gepensioneerde Jan Steenkist en zijn vrouw Antonia van
de provincie tot aan hun dood in het tuinmanshuis bij
de ingang mogen blijven wonen. Het bejaarde echtpaar
maakt op Woestduin nog drie jaar de familie Heijn mee.
Kleindochter Joke blijft genieten van het prachtige bos,
maar ziet met lede ogen moestuin, kassen en boomgaard
aan verwaarlozing ten onder gaan terwijl in het bos de
dode bomen blijven staan en dode takken blijven hangen
of liggen.
Als Joke al het huis uit is overlijden haar grootouders Jan
en Antonia in 1974, waarna haar ouders Arti en Gerrit
gedwongen zijn de tuinmanswoning te verlaten. Joke
trouwt met Wout Molenkamp en verhuist met hem naar
Hoofddorp waar zij veel vertelt over de goede tijd met
haar grootvader Jan Steenkist en het bos van Woestduin.
Na het overlijden van haar moeder krijgt haar vader nog
een meelevende condoleancebrief van Raymond Laan uit
Zwitserland. Joke zelf, van de nazaten misschien wel het
meest vergroeid met Woestduin, overlijdt in 2009.
Haar weduwnaar rijdt af en toe met de hond naar het
landgoed en ziet mede door haar ogen hoe de nieuwe
eigenaar, Landschap Noord-Holland, het beheert.
Zij hebben in 1996 de buitenplaats overgenomen en
grotendeels vrij toegankelijk gemaakt. Of het alleen
30 www.onsbloemendaal.nl nr. 2 zomer 2012
