I
1
Verzen van Ina Boudier Bakker, geschreven
na het overlijden van haar man in 1952
En:
Je oude kamer is van jou zo vol
En toch zo leeg, nu niet je lieve stem
Het welkom roept met het bekende woord, ‘Madame!’
Je leven hier spreekt nog uit elk ding.
Alleen de cactus in die zomer heeft zich dood gebloeid,
Naar je voorspelling toen je henenging.
We zaten zo gelukkig samen in het bos
Die laatste morgen. ’t Kon niet zijn
Dat daar nu ergens nog het onheil loerde -
Zo ver geweken schenen ziekte en pijn.
Wij praatten over onze Gouden Bruiloft -
Jij trok - wat stil daarna - figuren in het zand.
De zomerzon scheen eensklaps minder zonnig
En ‘k zocht voorzichtig tastend naar je hand.
Henri en Ina Boudier-Bakker voor hun huis in Aerdenhout
Bijschrift foto cover: schilderij van Ina Boudier-Bakker door Isaac Israels (1925)
