j7 w
Kerstfeest in een onderkomen op batterij Langerak
et principe
besluit tot de
aanleg van
deze linie viel
al in de zomer
van 1941, na
de Duitse inval in de Sovjet-Unie.
Aanvankelijk werd dit voornemen
vooral propagandistisch uitgebuit,
maar toen in december van dat
jaar de Verenigde Staten zich in
de oorlog mengden, werd het
ernst. Hitler en zijn generaals
realiseerden zich, dat een invasie
van de ‘Anglo-Amerikanen’ in
het West-Europese kustgebied
niet ondenkbaar meer was. Een
jaar later leverde de pijnlijke
nederlaag bij Stalingrad een
verdere impuls. Aan het Oostfront
was het nu erop of eronder, en
dat maakte de behoefte aan
rugdekking in het westen urgent.
De verwachting was, dat dankzij
de Atlantikwall een betrekkelijk
kleine troepenmacht in staat
moest zijn om een geallieerde
landingsmacht al op de stranden
terug de zee in te jagen.
Hitler ging ervan uit dat deze
tegenstanders dan minstens twee
jaar nodig zouden hebben om
hun wonden te likken, en in de
tussentijd kon hij wel afrekenen
met de Russen.
Invasie
Zowel voor de Duitsers als voor
de geallieerden was de grote
vraag waar die riskante operatie
plaats zou gaan vinden. Voor de
laatsten stond één ding vast: niet
in Nederland. De afstand vanaf
de Engelse kust was te groot
voor een verrassingsaanval, en
In het Hollandse duinzand was
het heel moeilijk manoeuvreren
met zwaar materieel als tanks.
Dat zou nog erger worden als het
achterland onder water gezet
zou worden. Dat gebied was
ook nog eens dicht bevolkt, en
de geallieerden waren geneigd
om de miljoenen inwoners van
Noord- en Zuid-Holland een
verwoestende strijd te willen
besparen. Tenslotte zou een
invasie gedoemd zijn te mislukken
zonder massale luchtsteun. De
geallieerde luchtmachten hadden
in 1944 al een groot overwicht
op de Luftwaffe, maar voor
jachtvliegtuigen was de afstand
van de Engelse vliegvelden naar
de Nederlandse kust te groot. Hier
aangekomen zouden de Spitfires
en de Mustangs al direct om
moeten keren om bij te tanken.
Waar dan wel? De Duitsers sloten
een landing op de Hollandse
kust niet helemaal uit, maar ze
rekenden op een aanval over
het Nauw van Calais, en daar
werden dan ook de sterkste
vestingwerken gerealiseerd.
Mede daarom koos het
geallieerde opperbevel voor
de Normandische kust, en dat
bleek een verstandige beslissing.
Veel Nederlanders waren echter
teleurgesteld. Die hadden
gehoopt op een landing tussen de
Hoek en Den Helder, en dan een
snelle, frisse en vrolijke bevrijding.
De regie voor dit gigantische
project werd toevertrouwd aan
de ‘Organisation Todt', genoemd
naar haar leider Fritz Todt (1891
1942), een begaafde ingenieur
en organisator, die eerder
verantwoordelijk was geweest
voor de aanleg van de Duitse
Autobahne. Onder zijn leiding
werd de constructie efficiënt en
rationeel uitgevoerd op basis van
Regelbau: alle bunkers en andere
elementen werden opgetrokken
volgens gestandaardiseerde
modellen. Een jaar na zijn vroege
dood ten gevolge van een
vliegtuigongeluk belastte Hitler
veldmaarschalk Erwin Rommel
(1891-1944) met de supervisie
over de verdere uitbouw van de
Wall.
Op de uitkijk in één van de uitgegraven posities voor
schutters op de eerste duinenrij
-
H
