19 december 1957.
240
Heus, wij zijn weer eens een keer de Chinezen van Europa. Wij vinden
een bestedingsbeperking uit, waaraan niemand dacht en geen buitenlands
econoom ooit zal denken. Maar wij hebben niet intijds gespaard en het
sparen bevorderd. Wij toch hebben om politieke motieven van de bezits-
vorming niets willen weten! Wij geven de lagere publiekrechtelijke organen
de schuld van de spanningen, die zijn ontstaan. Die schuld zit, van alle
zijden is dat reeds in de aanvang van dit jaar van deze zelfde plaats ver-
kondigd, terwijl ook de zeer knappe gemeente-secretaris van Rotterdam
(een Heemsteeds ex-ambtenaar ,,nourri dans notre sérail", waarop wij trots
mogen zijn) in het begin van dit jaar hetzelfde heeft betoogd en met cijfers
aangegeven, niét bij de gemeenten. Zeker, de gemeenten hebben ook over-
schotten gehad, maar een lager publiekrechtelijk orgaan kân de ontvangen
gelden niet immobiliseren. Hij kan ze wel tegen belachelijk lage rente-
percentages bij een bank storten zonder erover te beschikken. Zo'n ge-
meente moet, in het vertrouwen op dat het Rijk het rentegamma behoorlijk
Oaan de omstandigheden zai aanpassen, zodat zij te ailen tijde als het moet,
kapitaalsuitgaven kan consolideren door te lenen, tijdelijk haar kasover-
schotten ter rentebesparing in kapitaalsuitgaven beleggen. Dat heeft zij
door de eeuwen heen kunnen doen, doordat zij op het inzicht van de cen-
trale overheid inzake het renteprobleem kon rekenen. Door de absoluut
gefaalde rentepolitiek van het Rijk zijn wij in deze impasse geraakt. Daar
ligt de schuld en nergens anders.
Er zijn tekenen, die erop wijzen, dat de meningen in den Haag aan het
kenteren zijn. Heeft niet onlangs de Minister van Sociale Zaken te kennen
gegeven, dat de bestedingsbeperking niet onverkort behoeft te worden ge-
handhaafd, daar waar een onrustbarende stijging van het werkloosheids-
cijfer in bepaalde bedrijfstakken op calamiteit, op ,,periculum in mora"
begint te wijzen? Wij mogen, neen, wij moeten bidden, dat den Haag
bijtijds van de naar mijn mening fatale dwalingen haars weegs terugkeert
en dat zij juist nu, nu het praten alleen over crisis een ieder kopschuw
maakt en dus crisis veroorzaakt, want veel over crisis praten geeft reden
tot terughoudendheid, de industrie door het laten vallen van de bestedings-
beperking zal stimuleren in de naar mijn mening beslist niet structurele,
doch om met de Amerikanen te spreken tijdelijke „recessie", die wij thans
beleven.
Ik koester de hoop, dat de voorzitter en mijn medeleden hetgeen hieraan
vooraf ging niet zullen beschouwen als een poging mijnerzijds om de tijd
op mijn beurt vol te praten en als een vervelend college in de economie
van de „koffieclub-eeonoom" Verhoeven. Ik moest hetgeen vooraf ging
zeggen, omdat het me benauwt en omdat wij naar mijn mening de be-
groting van de gemeente Heemstede niet kunnen behandelen als wij die
niet tegen deze achtergrond zien. Vergeeft U mij, dat ik dit geprobeerd
heb op populair-wetenschappelijke wijze te vertellen. Mijn fractiegenoten
en ik vonden dit nodig.
Mijn aandacht thans bepalende tot de begroting van de gemeente voor
het jaar 1958, moet ik in de eerste plaats, zoals ik ook in de afdelingen
heb gedaan, mijn vreugde er over uitspreken, dat de begroting zö vroeg-
tijdig is verschenen, dat wij haar nog in 1957 kunnen behandelen. Dit ver-
schijnsel heeft zich nog nooit voorgedaan en de dank hiervoor komt zowel
toe aan de chef van de 2e afdeling en zijn mannen als aan degenen, die in
de bedrijven en diensten van de gemeente de bouwstoffen voor deze begro-
ting aanbrachten. De bij de begroting gevoegde overzichten (waarvoor
onze dank uitgaat naar de controleur der gemeente-financiën) worden, zo-
als telkenjare, zeer geappricieerd, in het bijzonder de gemeentebalans,' die,
nu zij over een reeks van jaren is gemaakt, een veel klaarder beeid over
het verloop van de gemeentelijke zaken geeft dan vöôrdien het geval was.
Ook appreciëren wij, zoals in de afdelingen gezegd, het opnemen van
de gegevens omtrent de bezoldiging van alle leden van het gemeenteperso-
