27 april 1961.
174
architect moet nemen. Dat is natuurlijk onzin. Wanneer men zoveel jaren
met een architect heeft gewerkt en de architect door en door weet hoe de
zaak in Heemstede is gelegen, dan gaat men niet ineens naar een andere
architect. Bovendien is men aan deze architect gebonden. Nu heeft zich
het feit voorgedaan, dat de architect overbelast is geweest en burgemees-
ter en wethouders heeft gevraagd, hem uitstel te verlenen. Men kan burge-
meester en wethouders dan niet verwijten, dat, inplaats van eind septem-
ber 1960, het plan eerst in februari 1961 is ingediend. Burgemeester en
wethouders hebben meerdere malen telefonisch en schriftelijk bij de heer
Wesselo op spoed aangedrongen. Uiteindelijk is bij brief van 15 februari
1961 het plan ontvangen. Het is zover uitgewerkt, dat het voldoende is om
daarop de rijksgoedkeuring te kunnen vragen. Burgemeester en wethou-
ders hebben de architect daarna verzocht, hun zo spoedig mogelijk de ont-
brekende technische en financiele gegevens te doen toekomen. Daarna kan
het plan in de raad worden behandeld. Ook burgemeester en wethouders
betreuren het ten zeerste, dat alles zolang heeft geduurd. Het is heel ge-
makkelijk om te zeggen, dat, als burgemeester en wethouders eerder met
de uitwerking van de plannen waren begonnen, het nieuwe zwembad er al
geweest zou zijn. Er ligt in Den Haag een hele stapel zwembadplannen.
Burgemeester en wethouders kunnen zich pas tot het ministerie in Den
Haag wenden, nadat het plan met advies door de provinciale directie van
de volkshuisvesting en bouwnijverheid naar Den Haag is doorgezonden.
Burgemeester en wethouders hebben dan de steun van Dr. Kedde, de phar-
maceutisch hoofdinspecteur van de volksgezondheid. Zij kunnen er dan op
wijzen, dat het oude zwembad is vergaan, maar ook, dat de begraafplaats
slechts op 25 meter afstand van de zwemvijver is gelegen. Afgezien van
de vraag of dit nu van invloed is op het zwemwater, is het zeer ongewenst,
dat vlak naast een begraafplaats een zwembad is gelegen, waar uiteraard
de jeugd haar blijheid uit en veel juicht en kabaal maakt, hetwelk sterk
contrasteert met de piëteit die in acht dient te worden genomen ten aan-
zien van degenen die de begraafplaats bezoeken.
Burgemeester en wethouders betreuren het ten zeerste, dat het besluit
tot sluiting van een bassin moest worden genomen. De heer Verkouw heeft
terecht opgemerkt, waarom men niet direct na de sluiting van de zwem-
vijvers op eind september 1960, een onderzoek heeft ingesteld, temeer daar
men wist, dat de toestand van het bad slecht was. Spreker wil toegeven,
dat dit eventueel had gekund en zelfs wil hij zover gaan te zeggen, dat dit
eigenlijk had moeten gebeuren. Dat is dus helaas toen niet gebeurd. Burge-
meester en wethouders konden op het ogenblik niet anders doen dan dit
rapport aan de raad uit te brengen. Zoals in de nota staat, is er van het
ene bad met verantwoorde kosten nog iets te maken, ten aanzien van het
tweede bad is er echter geen begroting op te stellen. Beseft de raad wei
wat dat betekent? Men kan hier nu wel het voorstel doen om er 20 of 30
duizend gulden tegenaan te gooien, maar dan is er nog geen zekerheid dat
het zwembad dit jaar uit nog in gebruik kan blijven, omdat de kanten
kunnen wegspoelen of in kunnen storten enz. Burgemeester en wethouders
durven herstel van het thans gesloten bassin niet aan als er niet voor
100 zekerheid is, dat er daarna geen ongelukken kunnen gebeuren.
De heer Verkouw: „Die zekerheid was er dus waarschijnlijk het vorig
jaar ook niet."
De Voorzitter zegt, dat er verleden jaar 1 ongeluk is gebeurd. Spreker
wil toegeven dat hij zich niet heeft gerealiseerd en dit is hem niet en ook
het college niet gerapporteerd, dat dit zo gevaarlijk kon zijn. Maar nu dit
wel is gedaan, achten burgemeester en wethouders het onverantwoord, om
het bewuste bassin open te stellen omdat er werkelijk gevaar aanwezig is.
Spreker wil mevr. van der Meulen toegeven, dat het jammer is, dat het
schoolzwemmen dientengevolge moet worden beperkt. Met de beschikbare
