26 september 1963.
182
willen voorhouden, dat hier een zeer zware last op het jaarlijkse budget
zou worden gelegd, die naar zijn idee niet verantwoord is. Hij zou dus
nogmaals willen zeggen, dat, wanneer het de moeite waard zou zijn; wan-
neer niet alle mogelijke toekomstige mogelijkheden en onmogelijkheden
zweefden; wanneer men een exploitatieplan zou kunnen maken dat
spreker niet ziet dat een redelijke basis zou verschaffen, daar misschien
nader over zou kunnen worden gesproken. Met de heer Rutgers vindt spre-
ker bovendien, dat deze oude resten liggen in een deel van de gemeente
dat bepaald niet aantrekkelijk is. Hij zou er met klem op willen wijzen,
dat naar zijn idee dit voorstel moet worden afgewezen.
Wethouder Mr. van Wijk wil een korte verklaring afleggen omtrent zijn
standpunt op dit moment. Spreker heeft nog nooit over zo iets ouds ge-
droomd als het Oude Slot. Hij zal dus deze zaak moeten beoordelen met
zijn beide voeten op de grond. Hij moet dan zeggen, dat het Oude Slot
helaas een soort puinhoop is. De door mevr. Cohen opgevoerde Haarlem-
mer die de opdracht gaf dat van het slot geen ,,stock noch stake staan
blive" was ongetwijfeld een rabouw dat wil spreker toegeven maar
het is naar zijn mening toeh zo, dat dit nu ook weer de toestand van het
oude slot is, al dan niet door ons gewild. Spreker voelt zich dus, zij het
met treurend hart, staan op een soort puinhoop, eenmaal een slot. Spre-
ker heeft vanmiddag ook Adriaan Pauw horen citeren. Spreker heeft
daarbij zelfs gedacht, dat hij Adriaan Pauw tot de tegenstemmers van het
voorstel van burgemeester en wethouders zou moeten rekenen, want als
men denkt aan onbestendigheid en vergankelijkheid, dan betekent dat, dat
wat eens is er eenmaal niet meer zal zijn. Daar moet men rekening mee
houden bij zijn doen en laten. Met vele anderen betreurt spreker het, dat
er niet meer van het Oude Slot bewaard is gebleven. Spreker vindt het
echter een beetje te kunstmatig om te doen alsof het slot er nog zou zijn.
Men wil nu veel kosten gaan maken voor een gebouw, dat, naar sprekers
bescheiden gevoelens en die worden gedekt door deskundige gevoelens,
zo goed als geen cultuurhistorische waarde heeft. In de omgeving van
Heemstede bestaat een afschrikwekkend voorbeeld van iets te willen
behouden en er niets mee te doen. Het is alleen maar een obstakel in het
verkeer geworden. Het schrikt spreker af om iets te behouden en het
daarna weer zonder meer te laten staan. Men kan nu wel allerlei plannen
maken, maar spreker is aan plannen maken nog niet toegekomen, omdat
hij het nutteloos vindt om een bestemming te gaan zoeken voor iets dat
er niet meer is. Spreker heeft al moeite genoeg om bestemmingen te
vinden voor dingen die er nog wêl zijn. Hij gelooft dat het college hier
ook nog niet aan toe was, omdat in de eerste plaats de kwestie al of niet
restaureren moet worden beslist en daarna pas de bestemming aan de orde
komt. Spreker is het nog wel eens met die sprekers die zeggen: „Waarom
moeten we dat rechterbouwhuis restaureren om iets wat werkelijke waar-
de heeft te redden? Het is zelfs mogelijk om de brug en de duivenpoort
te restaureren zelfs al zou men de historische plaats moeten verlaten.
Dat gebeurt meer. In de Zaanstreek verzamelt men alle mogelijke histo-
rische gebouwen en woningen en brengt die weer samen in een buurt-
schap. Dat vormt ook een soort museum in Nederland. Men heeft ook het
Openluchtmuseum waar allerlei oudheden zijn samengebracht. Men kan
zeggen, dat het dan de historische bodem niet meer is, maar het staat er
dan toch maar en het is bezienswaardig. Die mogelijkheid is dus ook nog
aanwezig. Spreker moet op het moment nog zeggen, dat hij in de restau-
ratie zoals voorgesteld, geen gat ziet. Hij kan niet sluiten met een ballade,
maar hij zou willen zeggen: ,,Slot met het Oude Slot".
De voorzitter gelooft niet dat men hem zal benijden dat hij het stand-
punt van de meerderheid van het college moet verdedigen. Er wordt ge-
zegd dat Churchill, wanneer hij in het Lagerhuis verscheen, vervuld was
