282
16 december 1965
voor ons niet opgaat.
Ik sprak net met een enkel woord over de taak die voor Heemstede in
agE1?I?6ratieverband is weS'&elegd. In de afgelopen maanden hebben een
achttal gemeenten een Intergemeentelijk Samenwerkingsorgaan van Ken-
nemerland in het leven geroepen, een stap, die door de meeste fracties
met mstemming- is begroet. Het zal de leden van deze raad niet zijn ont-
gaan, dat tijdens de algemene beschouwingen in de Haarlemse raad bij
de behandeling van de begroting voor 1966, onder bijval van de heie raad,
door één der wethouders over de toekomstig"e samenwerking' in inter-g"e-
meentelijk verband zeer behartigingswaardige woorden zijn gesproken. Ik
ga deze hier niet herhalen. Voor één deel van zijn betoog zou ik evenwel
een uitzondering willen maken, omdat dit misschien de heer Verhoeven
en de zijnen over hun aanvankelijke bezwaren tegen deze samenwerking
kan heen helpen. De wethouder sprak aldus: „Het uitbreiden van een stad
als Haarlem ten koste van de randgemeenten is absoluut onmogelijk Men
kan geen grond meer annexeren van buurgemeenten. Het volraken van de
eigen grond betekent dat men de stad moet afronden. De buurgemeente
heeft haar grond binnen het structurele kader van het gehele gebied zelf
nodig ofwel voor het dekken van een eigen behoefte aan woningbouw ofwel
voor het scheppen van de nodige recreatieve ruimte".
De mededelingen van de wethouder volgden op het indienen van een
motie door de gezamenlijke fractievoorzitters van de Haarlemse raad,
waarin werd aangedrongen op een verdergaande samenwerking in Zuid-
Kennemerland en het opstellen van een gemeenschappeiijk structuurpian.
Namens mijn fractie kan ik wel verklaren, dat zij een nauwe samenwer-
king in aggiomeratieverband van harte toejuicht, natuurlijk niet in die
zin, dat Heemstede hierbij een passieve rol zou vervullen. Ons staat hierbij
voorai voor ogen: gemeenschappelijk overieg op het gebied van de ver-
keersvoorzieningen, bejaardenzorg en ook van het onderwijs. Met name
denken wij bij dit laatste punt aan de D.O.M.-school, maar ook en dat
is een geheei nieuw aspect aan de mogelijkheid van overleg in het
samenwerkingsorgaan over de uitvoering van de mammoetwet, een zaak
die van het grootste beiang is voor de vele ouders van ieerlingen uit de
omliggende gemeenten, die het middelbaar onderwijs in Haarlem volgen.
Na even in de ruimte gestaan te hebben weer terug naar eigen huis.
Gelukkig behoeft Heemstede nog niet te kiezen tussen het ombuigen
van het roer en het verder springen dan haar stok lang is. Maar dan ook
de lengte van de stok niet uit het oog verliezen! Vanzelfsprekend richten
onze ogen zich hierbij naar Den Haag en houden wij de financiële moge-
lijkheden, die potentieel aanwezig zijn om de middelen der gemeente te
versterken, in het vizier.
Wat het eerste betreft behoeft Heemstede nog niet, gelijk de drie grote
gemeenten in ons land, de noodklok te luiden. Maar het is bepaald ont-
stellend, dat onze wethouder van financiën, in zijn kwaliteit van lid der
Tweede Kamer tijdens het openbare commissiedebat over de begroting
van Binnenlandse Zaken en het Gemeentefonds opmerkte, dat de regering
het doen van minder noodzakeiijke uitgaven stimuleert door een bedrag
van f 80 miljoen extra voor de gemeenten beschikbaar te steiien. Met deze
opmerking heeft de V.V.D. de gemeenten stellig geen dienst bewezen. En
het ging hierbij toch werkelijk niet om een bedrag, dat, om met de oud-
secretaris van Rotterdam, de heer Hasper, te spreken, spek op het bord
zou brengen. Natuurlijk, de heer Corver sprak niet als wethouder van
Heemstede, net zo min als de heer Geertsema als burgemeester van Was-
senaar, maar zowel bij de inwoners van hun eigen gemeenten, als bij die
van andere gemeenten, van welke laatste Minister Smallenbroek de finan-
ciele positie in vele gevaiien zorgwekkend noemde, moeten hun woorden
wel een zonderlinge indruk hebben gemaakt. Was het Thorbecke niet die
de voogdij over de gemeenten Iaakte Hoe geheel anders klinkt het geluid
m eén der laatste nummers van „Gemeentebeleid", het orgaan van de
