92
29 mei 1969
Spreker wijst er op dat als de brug over het Spaarne gereed is, voor de
gemeente Haarlem de verleiding groot kan zijn om de andere oost-west
verbinding n.l. via een brug tegenover de Spaarnelaan, voorlopig achter-
wege te laten. Dan is er n.l. voor een gedeelte van Schalkwijk al de moge-
lijkheid orn vrij snel naar het centrum van Haarlem te rijden. Dit zai ech-
ter de verkeersstroom op de C. Francklaan tijdelijk vergroten. Spreker
vraagt zich af of burgemeester en wethouders er misschien bij Haarlem
op kunnen aandringen om de verbinding via de Spaarnelaan ook spoedig ter
hand te nemen.
De heer Enschedé wil ook graag uitspreken dat hij de voortvarendheid
die in deze is betracht, zoals de heer Verkouw die heeft belicht, waar-
deert. Zijn fractie heeft op de kaart gezien dat een heei klein stukje van
de ijsbaan in het plan vait. Spreker vraagt of de mogelijkheid bestaat
om, zolang het ijsbaanterrein niet bebouwd wordt, door b.v. een kade te
verleggen, de ijsbaan te blijven gebruiken. Als alternatief vraagt hij hoe
het staat met de plannen voor een nieuwe ijsbaan elders.
De heer Smit heeft de belangen van Heemstede en de belangen van
Haarlem sche.rp tegenover elkaar gesteld. Spreker meent dat daarbij ge-
steld kan worden dat juist tussen gemeenten die als het ware met haar
stedelijke bebouwing om elkaar heen iiggen, een enorm nauwe samenwer-
king moet bestaan met betrekking tot de oplossing van de problemen die
over de grenzen van die gemeenten heen reiken. Men kan nu wel stellen dat
de raad er is om de belangen van Heemstede te behartigen, maar eirgens
moeten deze beiangen worden geprojecteerd tegen de achtergrond van de
belangen van de agglomeratie. Zou men dit niet doen, dan meent spreker
dat men op de verkeerde weg is en terecht voedsel geeft aan diegenen die
menen dat dergelijke gemeenten bijeen verzameld behoren te worden tot één
grote gemeente. Spreker meent dat het zaak is dat de wethouder van
openbare werken nauw contact houdt met zijn collega van de gemeente
Haarlem teneinde na te gaan waar het beste de verschillende verbindingen
kunnen komen. Spreker acht het bepaald noodzakeiijk dat er ter plaatse
een verbinding over het Spaarne komt, hoe die verbinding ook mag zijn.
Als het bij wijze van spreken één stad zou zijn dan zou het toch wel heei
vreemd zijn dat er vanaf de Ringvaart tot aan de Buitenrustbrug geen
enkele brug zou komen zodat mensen die vlak bij elkaar wonen slechts met
een enorme omweg, waarmee zij het verkeer ook weer drukker maken, bij
elkaar kunnen komen. Spreker gelooft dat de heer Smit in de brug die nu
op het programma staat teveel een soort autobaan ziet, terwijl het slechts
de bedoeling is een brug te maken om woonwijken met elkaar te verbin-
den. Omdat die wegen op de tekening met twee rijbanen worden aangege-
ven lijkt dat allemaal wat groter.
Wethouder Van Wijk zegt dat het vanzelfsprekend ook het college
deugd heeft gedaan dat deze procedure kon worden versneid. Daaraan heb-
ben verschillende personen meegewerkt. Burgemeester en wethouders doen
dus een zogenaamd voorwaardelijk voorstel, op voorwaarde dat enz. Dat
dit zo zou worden gedaan iag uiteraard in de lijn. Wanneer men op spoed
aandringt dient men zelf ook zo te handelen zodat anderen de noodzaak van
die spoed daardoor bevesitigd zien.
De heer Verkouw heeft de kwestie aangeroerd van de wijze van aanbe-
steden. Deze kan op viererlei wijze gebeuren, n.l. de gewone totaal open
aanbesteding; de selectieve open aanbesteding, dus met bepaalde voor-
waarden; de open begroting met één aannemer en de open begroting met
uitnodigingen aan drie of vier aannemers of maatschappijen enz. Een moei-
lijke zaak. Voor zovar spreker bekend vindt in de particuliere bouw geen
enkele openbare aanbesteding meer plaats. Men gaat steeds tewerk met een
open beigroting in onderhandeling met een goede aannemer die men ge-
schikt acht voor het uitvoeren van een bepaald werk. Spreker kan zich dat
