28 juni 1984
194
Ik heb me wel eens afgevraagd of d1e stijl van jou, die onnavolgbaar is,
en waaraan we allemaal onze eigen herinneringen hebben, of dle eigen-
lijk in het politieke werk, handwerk, wel effektief is, ook al heeft
Luns natuurlijk een groot voorbeeld gegeven door met anekdotes en der-
gelijke dingen en grollen het enorm ver te brengen. Maar ja, een diplo-
maat werkt wat anders, wat meer gematteerd zou ik willen zeggen 1n dit
verband.
Zoals jij het gebruikt is 1n ieder geval onnavolgbaar en ik denk dat
jij er kans toe ziet om daar inderdaad enorm veef gebruik van te ma-
ken. Het is wel riskant; we hebben allemaal voorbeelden meegemaakt dat
je langs de afgrond liep en dat we allemaal dachten: hoe redt hij zich
hieruit, hoe valt dat? Want mensen die het natuurlijk onmiddellijk stra-
lend aanhoren die denken over een half uur wel eens wat anders. Dus ik
denk dat je wat dat betreft wel op je hoede moet zijn.
Overigens hebben we daar allemaal ontzettend van genoten, iedereen
waar je mee te maken had. Ik heb net al wat groepen genoemd, van de
bode tot de rechtbank, tot iedereen hier in het gemeentehuls en ieder-
een 1n de raad en 1k denk iedereen in deze zaal heeft wel herinneringen
aan jouw onnavolgbare persoonlijke benadering, waardoor wij het zo vre-
selijk jammer vinden dat je weg gaat.
Hans gaat naar Doorn, we gunnen hem natuurlijk allemaal de promotie,
maar het is, zo ervaren we dat toch aliemaal, gewoon een verlies.
Het is natuurlijk ook definitief, laten we ons wat dat betreft niets
wijs maken. Je kunt nu wel zeggen dat je op een begrotingsdiner komt
kijken, maar vergeet het maar, het 1s geen tweeweg-verkeer. Dat kan niet
als je kiest voor dit vak dan ben je verkocht aan Doorn, en dat 1s maar
goed ook. Dan is na maandag Heemstede plotseling een ver gebied geworden
Dan zljn er nog wel mensen die meespelen in je leven hier, maar dan 1s
het toch heel merkwaardig te merken, dat het dan ontzettend gauw weg
valt. Ik heb nög iets van Achterberg wat ik hier toch kwijt wil.
Het hele gedicht ga ik niet voorlezen maar een klein stukje. Dat gedicht
heet "Villégiature". Mat er precies mee bedoeld wordt, heb ik niet na
kunnen kijken, het zal wel iets dorps zijn.
Dat gedicht eindigt als volgt:
"Over het wegdek zit een lange scheur van de notaris naar de pastorie,
de burgemeester is een bolleboos,
want hij bezweert het dagelijks gezeur,
het meisje van de secretarisToos,
stapt met haar mandje in de pas van drie."
De bezweerder van het dagelijks gezeur. Ik vind het een magistrale om-
schrijving van het vak zoals dat in ieder gevalmaar zelfs ook in Heem-
stede, toch nog wel bedreven wordt. Voorai dat bezweren.
Een paar jaar geleden had ik een heel gesprek met mevrouw Noorman gehad
over de symboolfunktie van de burgemeester. En mevrouw Noorman, nuchter
als ze is, zei: flauwekul die symboolfunktie. Ik was een beetje aan
het spartelen en zei: ik zeg nu nog eens een keer tegen u, daar praten
we nog wel eens over. Maar je komt hier natuuriijk inderdaad 1n die
irrationele sferen, waarvan ik toch nog altijd durf staande te houden
dat de irrationele momenten, irrationefe randvoorwaardende emotio-
nele dingen, vaak zo ineens een ontzettend belangrijke rol spelen en
dat dat juist het vak zo enorm boeiend maakt.
A1 die Heemsteedse theorieën ten aanzien van het vak zullen ook wel
bijstelling behoeven, dat komt natuurlijk ook wel een beetje anders te
liggen. Dat kan ook niet anders, dat heeft ook niet zozeer met Heemstede
of met Doorn te maken maar met het vak.
