30 juni 1988
175
In een dorp dragen sonimige besluiten in die 26 jatir een persoonlijk
steinpel van je. Die betrokkenheid verdwijnt vrijwel voor 100% als je
niet meer in de raad zit, zo zie ik om me heen.
Wat ik op de eerste plaats zal missen zijn de kontakten met de fraktie,
met de raad, met de ambtenaren.
Veel fijne mensen heb ik in die 26 jaar onmoet en die uitnodigen zal
ik wel degelijk missen.
Zijn je politieke idealen in die jaren verwezenlijkt vraag je je bij
het afscheid van zo'n lange periode af: Bij een raad met 3 frakties
zoals we dit in Heemstede al jaren kennen, is het verwezenlijken van
al je idealen maar voor een deel mogelijk. Maar in de compromissen
die met beide andere frakties en soms ook met één van heu gesloten zijn,
vind ik vele van terug. Overigens ben ik zeer gelukkig, dat onze raad
al vele jaren slechts 3 frakties kent.
De konstruktieve wijze waarop mijn fraktie wil meebesturen in deze
raad, lijkt echter niet altijd en bij iedereen goed begrepen te worden.
Zo las ik dezer dagen in de afscheidsspeech van Harry Borghouts dat
de C.D.A.-fraktie de minder zekere faktor vormt in het gemeentebestuur.
Hij begreep ons vaak niet. Het was vaak echter praten en overtuigen
voor je ze meekreeg en vaak lukte dat ook niet.
In zo'n situatie bij moeilijke beslissingen, twijfelt mijri fraktie
in zijn ogen te vaak. Het is juist het tegenovergestelde, wat mij in
de naoorlogse partij van de Arbeid vaak tegenstond. Het zelfverzekerde,
vaak betweterige waarmee inen vraagstukken te lijf ging, deed het voor-
komen alsof er alleen maar zwart of wit mogelijk was als keuze.
Het siert mijn fractie juist, dat het bij moeilijke beslissingen soms
langdurig afweegt en een mogelijkheid kiest waarbij alle belanghebbenden
zoveel mogelijk recht wordt gedaan.
Wij hebben niet de pretentie dat wij van meet af aan de oplossing in onze
zak hebben. Wij zijn minder pragmatisch. De C.D.A.-fraktie heeft een
geheel eigen visie op de maatschappelijke vraagstukken en dus is het
niet gemakkelijke ze mee te krijgen.
Het raadswerk heeft in de loop van de 26 jaren wel veranderingen onder-
gaan. Het is als een golfbeweging. Lag aanvankelijk de nadruk op de
behandeling in de raadsvergadering, langzamerhand ging de behandeling in
de conwissies die rol overnemen. De pittige discussies vonden steeds meer
plaats in de commissies en de gevolgen bleven niet uit.
De raadsvergadering won aan saaiheid en de pers ging daardoor meer be-
langstelling tonen voor de commissievergaderingen. Fen ontwikkeling waar
je op zijn minst vraagtekens bij kan zetten. Het verrassinystlement is
uit de raadsvergadering. Ook zie je steeds sterker een gedetai1leerder
bespreken van de raadsvoorstellen in de commissies.
Dat verschijnsel is er altijd geweest, maar de laatbte tijd steekt het
versterkt de kop op. Ieder raadslid komt op zijn eiyen vakgebied wel-
eens raadsvoorstellen tegen, waarbij hij of zij in de verleiding komt
zich in te laten met details, waarvan hij ook verstand heeft.
Heel sterk komen we dat tegen bij de verkeerscommissie, waarvan we alle-
inaal wat verstand denken te hebben. We laten ons in rnet elke hobbel
die zorgvuldig is ontworpen en met elke soort straatsteen, die wordt
toegepast. Ik denk, dat we daarin te ver yaan.
De eerste taak van de raad is een kontrolerende. Is het krediet ver-
antwoord en past dit in een evenwichtig uitgavenbeeld.
