52
„Nummer 381een pakket boeken voor wie? Twee gulden»twee
vijftig»»., drie gulden...» drie vijftig...."
Bij elk verhoogd bod hoorde ik de stem van de veilingmeester
het bedrag verhogen...»
„Eenmaal... andermaal... voor Janssen."
„Nummer 382, een pakket boeken, twee gulden... twee vijftig.»
drie gulden. drie vijftig. voor Pietersen"
„Nummer 383s een pakket boeken..."
„0, hemel ik geloof dat ik flauw val", dacht ik» Ik hoorde
niets meer. Ik dacht alleen maar: „Opletten, opletten..."
„Nummer 384!"
Het viel als een hamerslag.
„Een pakket engelse romans."
Even kijken in de catalogus, is het nummer goed?... ja!
„Twee gulden... twee vijftig... drie gulden... drie vijftig..,
vier gulden.
„Knik nou, knik nou", flitste het door me heen.
„Vier vijftig. eenmaalandermaal
De hemel zij dank, ik knikte.
„Vijf gulden, voor die dame daar."
Dat was ik.
„Vijf gulden vijftig... voor die meneer."
Ik knikte.
„Zes gulden, voor die dame daar."
„Zes vijftig, voor die meneer."
Ik knikte
„Zeven gulden, voor die dame daar."
Dat was ik.
„Zeven vijftig, voor die meneer."
En zo ging het door, ik knikte, „die meneer" knikte. Ik wist
nauwelijks hoe hoog het bedrag was, ik knikte en dachts „Hij
heeft het boek ook ontdekt."
„Dertig gulden..."
„Veertig gulden..."
Het ging hoger en hoger. Ik knikte, hij knikte.
„Vijf en negentig gulden, voor die meneer."
Ik moet stoppen flitste het door me heen, maar ik geloof dat
ik nog knikte.
„Honderd gulden, voor die dame daar."
„Dat kan ik nooit betalen", dacht ik, en dat was mijn redding.
