MYSTERIOUS THINGS IN HILVERSUM
Burgemeester Boot heeft rnij de vorige week, via een opmerking in
de gemeenteraad, min of meer uitgenodigd naar Hilversum te ko
men. Welnu, dezer dagen heb ik een "bezoek aan zijn gemeente ge
bracht, maar er gebeuren daar rare, geheimzinnige dingen, le
zer
Ik bevond mij in een particulier huis aan de rand van Hilversum
gelegen, ietwat verborgen tussen bosschages, in een doodsstil-
le nevelige laan. Be bewoner had op zijn erf gelukkig een bran
dende kerstboom geplaatst, anders waren wij beslist verdwaald.
In de salon vonden wij een zonderling en hoogst gemengd gezel
schap bijeen, een twintigtal zowel zeer oude als zeer jonge men
sen. Men zat in een grote kring om de haard, die een spookach
tig licht verspreidde. Onder de gasten bevonden zich ook enke
le Bussummers, wat mij enigszins geruststelde.
Het doel der vergadering viel uit de maatschappelijke status of
plaats van herkomst moeilijk af te leiden. Er was een tandarts
bij, uit Amsterdam, een gepensionneerde hoge ambtenaar uit het
voormalige Ned.Indië, een jong meisje van de Kunstakademieeen
geheimzinnige Ierse met zwart haar en blauwe ogen, een dichter,
een scheikundige, een huisvrouw uit Bussum, een bewoner van een
woonschuit uit de banlieue van de hoofdstad, een vooraanstaand
industrieel, en nóg enige personen van gevarieerde en vage i-
dentiteit.
Men was nauwelijks gezeten of de Ierse sloeg haar blauwe ogen
naar het plafond en zei met holle stem, onder een drukkend
stilzwijgen van de overige leden van het gezelschap?
- Hoort gij het gerammel mijner ketenen? Ik heb de ketting zelf
gemaakt, schalm na schalm. Gelooft gij in mij? Ik ben niet wie ik
ben maar wie ik was!
De gepensionneerde hoofdambtenaar van het voormalige gouverne
ment van het vroegere Nederlands-Indië sprak daarop als volgts
- Genade! Verschrikkelijke verschijning! Genade! Waarom valt gij
mij toch lastig?
Op deze wijze ging de conversatie nog enige tijd voort, en wel in
de Engelse taal, wat op grond van de nationaliteit van de eer
ste spreekster niet te verwonderen viel.
- Verrijst, en volgt mij! sprak daarop de Bussumse huisvrouw,
eveneens met een somber, grafkelder-achtig stemgeluid.
229
