het wankelen bracht.
Een van de kernvragen betreft een figuurdie Datchery h.eet
en met een grote witte pruik op het hoofd nog net ten tonele
verschijnt, voor de pen aan Dickens' hand ontvalt. Sommige
Engelsen menen, dat dit Helena Landless is, die zich in man
nenkleren gestoken heeft. Deze groep noemt men de Hellenisten.
Anderen zeggens het is Edwin Drood zelf. Dit zijn de
Droodisten, En dan bestaan er nog een paar bijzonder uitge
slapen jongens, die beweren dat het Bazzard moet zijn en deze
noemen zich de Bazzardisten, Ik zelf ben, maar ik blijf er
eenvoudig bij, een Bazzardist en ik heb jaren geleden in de
Times Literary Supplement eens een artikel geschreven om dit
standpunt te verdedigen. Drie Droodisten en vijf Helenisten
zegden bij die gelegenheid hun abonnement op, maar dit werd
ruimschoots vergoed doordat een stokoude Bazzardistdie zich
verbitterd in Schotland had teruggetrokken, zich voor het
leven abonneerde en zich bovendien bereid verklaarde het
blad van huis tot huis eigenhandig rond te brengen,Men neemt
in Engeland die zaken niet licht op en Chesterton vertelt in
zijn memoires van een bejaarde dame, die haar enige zoon ont
erfde, omdat deze zich in een ogenblik van onbedachtzaamheid
had laten ontvallen, dat Pickwick een dronkelap was. Nu denk
ik dit heimelijk ook, want er zijn genoeg aanwijzingen in die
richting, maar ik zou mij wel wachten dit in het openbaar mee
te delen. Men kan maar niet alles zeggen.
Op het eind van de film is er een soort forum tussen drie
keiharde detective-schrijver®, die alle drie de door Dickson
Carr geboden oplossing met beslistheid verwerpen. Ik geloof
niet, dat dit sluitstuk wordt uitgezonden en dat is jammer,
want ik heb mij zelden zo geamuseerd. Hun gemeenschappelijke
verachting voor het gebodene was op zich al heerlijk, maar
het schouwspel werd bepaald zalig, toen ze een voor een
gingen uitleggen, hoe het dan wél moest. De twee andereen
zaten er dan telkens sprakeloos met ten hemel geslagen ogen
bij, alsof ze alle heiligen tot getuigen riepen dat een der
gelijke afgrond van stupiditeit inderdaad bestond. Vervolgens
namen ze zelf het woord en dan was de beurt aan de vorige
spreker om hoofdschuddend naar het plafond te kijken. Hoe zou
263
