Vervolgens valt hij neer bij de grote
bruidstafel, waarvan het kleed en servies bij
diens poging om haar te redden zijn
afgerukt. De tafel 'positioned on the right
like a huge headstone'. Volgens Silver en
Ursini wil Lean met dit beeld 'the
dissolution of Havisham's perverse existence'
markeren om hiermee haar levenseinde aan
te geven. Tegelijkertijd is het een metafoor
voor het begraven van Pip's 'Great
Expectations'.
Magwitch wordt in de stoombootscene gevan
gen genomen. Silver en Ursini noemen het
beeld dat hieraan voorafgaat misschien wel
het meest expressieve van de hele film en
beschrijven hem als volgt: 'On the track the
sounds of the vessels creaking at anchor
mingle with the crewman's songs and muffle
the strokes of the oars. Suddenly a
figurehead looms into the foreground of a
high angle shot; over a reverse someone,
unseen, cries: "Ahoy, there." The head itself
looks down on them like the face of God, as
if incarnating a pladid destiny that witnesses
their passage, voices a challenge and lets
them hold their course knowing where it will
lead.' (p.58)
Zowel in het boek als in de film treedt
daarna een verandering op in de houding van
Pip ten opzichte van Magwitch. In het boek
mijmert Pip: For my repugnance to him had
all melted away, and in the hunted, wounded
creature who held my hand in his, I only
saw a man who had meant to be my
benefactor and who felt affectionately,
gratefully and generously towards me with
great constancy through a series of years.'
In de film staat Pip echter, nadat hij
bij de eerste ontmoeting nog wel verschrikt
is teruggedeinsd van Magwitch, bijna
onmiddellijk daarna op vriendschappelijke, zij
het ongelijke voet met hem. Het enige wat
er gebeurt in Pip's houding ten opzichte van
Magwitch na diens gevangenneming, is dat er
ook nog een dosis medeleven aan wordt
toegevoegd.
Pip en Estella
Dickens laat elf jaar verstrijken
voordat Pip Estella weer terug ziet. In de
film zien we. Pip na zijn genezing bij Joe en
Biddy fluks naar het huis van Miss Havisham
snellen, waar hij Estella redt van een leven
als Miss Havisham en haar afbrengt van haar
plan zich daar eenzaam op te sluiten. Hij
rukt alle gordijnen en luiken open; daarna
neemt hij haar mee naar buiten. Het valt
ook Silver en Ursini op dat de dialoog en de
hele teneur van de scene radicaal verschilt
van het origineel. Dickens richt zich op het
tonen van de ontwikkeling van het karakter
bij Estella ('suffering has been stronger than
all other, and has taught me to understand
what your heart used to be.') en eindigt met
slechts de mogelijkheid tot verzoening. Pip
blijft passief in het gesprek en speelt een
observerende rol. In de film echter leidt Pip
de scene naar het dramatische hoogtepunt.
Bij Dickens blikt Estella nostalgisch terug op
het verleden. In de film is Estella door de
verstoting van haar door Bentley Drummie
aan de rand van een soort schizofrenie
geraakt en meent zij de rol van Miss
Havisham te moeten aannemen.
Silver en Ursini vinden deze ingrepen
wei geslaagd en laten zich ook lovend over
het dramatische eind uit. 'There were two
conclusions to Great Expectations written by
