Van de voorzitter
Dear Dutch Dickensians,
De dit jaar overleden Britse acteur Sir Lawrence Olivier had van het theater en met name
van de acteerkunst een nuchtere opvatting, zo heb ik in een van de talloze levensberichten
gelezen. Hij zag het acteren als een ambacht en omschreef het als de kunst of beter gezegd
als de kunde op het publiek emoties over te brengen die de acteur zelf niet had. Daarmee
bedoelde hij niet te zeggen dat de acteur in het geheel geen emoties had, maar dat de
emoties van het personage dat hij moest uitbeelden niet de zijne zijn. Zo vertelde een mede
acteur dat in een bijzonder ontroerende passage uit de Hamlet, die de hele zaal in spanning
hield, Olivier hem toesiste: Ga uit mijn licht (staan) ('Get out of my light').
Acteren, kortom, is veinzen en dat geldt in zekere mate ook voor het schrijven van drama
waarin de acteur tot zijn recht komt. Want ook de schrijver roept met kunstmatige middelen
emoties op. Dickens nu heeft in deze kunst van het veinzen een duizelingwekkende hoogte
bereikt zonder dat hij drama's schreef in de zin van onmiddellijk speelbare toneelstukken. Hij
schreef romans, maar dan wel zulke dat men zich bij het lezen ervan op de eerste rij van het
theater waant. Als acteur en lezer uit eigen werk maar vooral als schrijver wist hij steeds
feilloos het theatrale effect te bereiken. Dat geldt niet alleen voor de dialogen van zijn
romanpersonages, maar ook voor de beschrijving van de coulissen waarbinnen zch het drama
voltrekt. Het is in dit verband de moeite waard de eerste hoofdstukken van elk van zijn
boeken te herlezen, waarin als het ware de geur en de kleur van het aanstaande drama wordt
opgeroepen. Haarscherp en onuitroeibaar staan ze in mijn geheugen gegrift: het kerkhof en de
grafsteen van Pip's ouders - 'Also Georgians, Wife of the Above' - de herfststorm die de
dorre bladeren rondjaagt en de voordeur dichtslaat tegen Pecksniff's neus, de watten in de
oren van Betsy Trotwood bij de geboorte van David Copperfield, de nachtelijke postkoetsrit
naar Dover met de mysterieuze boodschap 'Recalled to life', Lizzie Hexam met haar vader in
de roeiboot op de Theems speurend naar dode drenkelingen, de mist in Lincoln's Inn Field en
de man uit Shropshire die voor de Lord Chancellor juridisch niet bestaat, enz. enz.
Dit nummer van The Dutch Dickensian is gewijd aan Dickens Drama en het is weer met
dezelfde vaart en bekwaamheid in elkaar gezet als de vorige afleveringen. Dat is tekenend
voor de bloei van de Haarlem Branch.
Hoogtepunt van het afgelopen jaar was wel de zomerse tocht naar het Dingley Dell van de
lage landen, Bronkhorst, waar wij in Dickens Corner werden ontvangen niet door de heer De
Jong - helaas even weg - maar door zijn dochter. Met optimisme kunnen wij uitzien naar
1992, het jaar van de eenwording van Europa en van de Annual Conference in Nederland. Het
is te hopen dat aan het eerste even hard wordt gewerkt als aan het tweede.
Merry Christmas and a happy New Year,
Yours in Dickens, J.H.A.Lokin
