eigenwijs schoothondje. Dickens zag
haar graag bij zijn grote honden,
"Omdat zij", zo zei hij, "zich zo
onmogelijk klein toonde". Later
arriveerde nog een zekere Don, een
prachtige Newfoundlander en Brumble,
zijn zoon, een dappere waakhond.
Vervolgens Sultan, een nogal woeste
Ierse bloedhond die, daar hij aanstalten
maakte om Mrs. Bouncer op te
peuzelen, aan de ketting moest worden
gelegd. Daardoor werd hij steeds
gevaarlijker, tot op zekere dag "het
arme, domme kind van een der meiden"
te grazen kreeg (dat zwaar gewond
raakte). Sultan werd daarom
doodgeschoten. Daarna kwam er weer
een klein hondje, Gipsy, dat nooit
binnen mocht komen. Tot op zekere
dag iemand met een poedel op bezoek
kwam, die allerlei kunstjes ging
vertonen. Dit irriteerde Mrs. Bouncer
zo, dat zij de buitengesloten Gipsy ging
halen. Dickens vertelde deze anecdote
nog heel vaak, met de conclusie dat
Mrs. Bouncer beslist gedacht moet
hebben "als zo'n vreemd sinjeur zich zo
mag aanstellen, hoeft een hond die tot
het huis behoort, niet buiten te blijven".
Turk werd overreden, kort na het
treinongeluk bij Staplehurst.
Honden bij Dickens... Natuurlijk zijn er
nog meer te vinden in zijn boeken.
Er zijn mensen die niet van honden
houden. Meestal zijn het dan schepsels,
verknoeid door het wangedrag van hun
meesters (luidruchtig en onzindelijk).
Hierover zou men een lange discussie
kunnen aangaan. Niemand zal een
blindegeleidehond echter verguizen.
Vinden we niet in de bijbel dat Tobia
zich daar al van bediende? 'Tobia trok
heen en een hondje liep met hem..."
(Tobia 6:1).
Ik ben ervan overtuigd dat Dickens, net
als Plom veronderstelde, samen met
Tobia in de hemel loopt te wandelen...
Margreet Fahrenfort.
48
Charles Dickem and hu dog, Turk.
be*uofuJ w.th large solemn. brown eva: He devoted to hu Maner
who loved the dear bean." - Mamie Dickens.
