admits in the fictitious discussion with
the reader in Interpolation VI, he
doesn't claim a lasting stake in Dickens
Country and thinks footnotes a bore
(and even a "derelict and now often
farcical practice", p. 893). This is why he
has relegated his sources to short mini-
essays at the end of the book. This
makes it not always easy to separate
the facts from his fictions, or to find
out quickly how reliable cited
statements might be.
It is irritating that neither the author
nor the publisher have done very much
to help readers find their way easily in
this very long book. The chapters have
no titles indicative of their content and,
what is worse, the pages have no
running heads (badly needed in a work
of this length and complexity), nor are
the note-like remarks at the back of the
book keyed to page-numbers. Ackroyd
is very sparing with year dates, which
makes it almost impossible to know at a
glance where, in the long and eventful
life of Dickens, one is.
But then, in many ways this Life is (in
the best Victorian tradition) a creative
fiction rather than a scholarly
assessment of biographical facts. I have
no quarrel with that, and although it is
impossible to take this bulky book with
one on railway journeys, I find it one
of the most interesting and provocative
books on Charles Dickens in a long
time.
Peter de Voogd
Charles Palliser.
The Quincunx
Ballantine Books, 1032 p. 13,90; Penguin, 1200 p. 20,50.
Vertaald in het Nederlands door Ronald Jonkers voor
uitgeverij Prometheus, 806 p. 55,-.
„Het boek verkoopt ontzettend goed", vertelt een verkoopster van
W.H. Smith in de Kalverstraat. „Mede omdat het zo goedkoop is,
natuurlijk. We zijn het zelf ook allemaal aan het lezen."
Het boek waarom het hier gaat, is The
Quincunx van de debuterende schrijver
Charles Palliser. Hij heeft er twaalf jaar
aan gewerkt en ik heb het in minder
dan twee weken uitgelezen. Zo'n
twaalfhonderd pagina's, inclusief
plattegronden van Londen, stambomen,
heraldische wapens en een zeer
welkome lijst van alle in de roman
voorkomende personages.
The Quincunx speelt in de negentiende
eeuw en op zich is het verbazend dat
een dergelijk boek zulke hoge
verkoopcijfers oplevert. In Engeland
wordt het gelezen als een verkapte
aanklacht tegen het bewind van de
regering-Thatcher. In een land en in
een tijd waarin de rijken steeds rijker
en de armen steeds armer worden, en
schoolkinderen haast met een helm op
58
