Tilly Armstrong: 'De hele literatuur zit
vol met romantisch werk. Woeste
Hoogten, van Emily Brontë, is een
mijlpaal in de Engelse literatuur, maar
het is tevens een heel romantisch boek.
Ook Charles Dickens had lid van onze
vereniging kunnen zijn.'
Jacqueline Wesselius: 'Hoe meer
zakdoekenwerk, hoe beter.'
Opzij mei 1990 (over de Romantic
Novelists Association, een club van
romantische schrijfsters.)
U schrijft niet alleen romans, maar ook
biografieën.
'En dat is in hoge mate eenzelfde
bezigheid. Ik althans heb nooit erg veel
verschil tussen die twee activiteiten
kunnen vaststellen. Het is alsof je van
het componeren van symfonieën
overstapt op opera's, maar ingrijpender
is de verwijdering niet. Ook in een
biografie construeer je een verhaal met
een held. Je maakt je karakters en je
intrige. Het is bijzonder lastig om de
grens tussen de genres te trekken; ik
zie ze liever als complementair. Het
gaat om de geest van het boek. Ik ben
veel meer in die wereld geïnteresseerd
dan in details over zijn kleren of zijn
gedrag. Of, op grote schaal: ik ben
geïnteresseerd in het idee van de
negentiende eeuw. De biografie van
Dickens stelt mij in de gelegenheid die
eeuw binnen te gaan en te herschep
pen. Natuurlijk zijn er de
gebeurtenissen uit Dickens' leven, maar
die schijnen me ondergeschikt aan het
beeld en de ideeën die ik wil neerzet
ten. Daarin verschilt het werk dus niet
van dat aan mijn romans.'
'Ik had nooit iets van hem gelezen,
vroeger. Pas toen ik mijn boek over de
grote brand van Londen schreef, kwam
dat aan de orde. Ik ben niet zo
enthousiast over de meeste Engelse
literatuur; ik heb het Engelse proza
hoe dan ook lang beschouwd als een
inferieur soort lectuur en ben het pas
gaan lezen toen ik recensies moest
schrijven voor The Spectator. Maar
Dickens bood mij de kans heel diep in
de negentiende eeuwdoor te dringen.
In zekere zin is hij die eeuw.'
Michaël Zeeman in gesprek met Peter
Ackroyd Tedere wetenschap is fictie.
Peter Ackroyd goochelt met taal en
tijd.' de Volkskrant 20 april 1990
'Ik laat het strand achter me en dwaal
door de villawijk van Garavan. Een
sinaasappelboom buigt zich over een
heg, de vruchten moeten net zijn
gevallen, het wemelt van het oranje op
het groen. Dan sta ik voor El jardin de
las novelistas. The novelists garden. Le
jardin des romanciers.
Boven de naam in drie talen prijken
drie geglazuurde tegels in geel-blauw
met de portretten van Honoré de
Balzac, Miguel de Cervantes en Charles
Dickens. In de linker muur is een
bronzen
reliëf aangebracht met de beeltenis van
de Spanjaard Vincente Blasco-Ibanez
(1867-1928), schrijver van romans en
filmscenario's. Hij woonde in de jaren
twintig in Menton, had veel geld
verdiend met zijn boeken en films en
liet om zijn huis Fontana Rosa een tuin
aanleggen met priëlen, die aan de
schrijvers die hij bewonderde zijn
gewijd.'
KSchippers 'Fontana Rosa. De tuin der
78
