kenmerkte hem in later jaren en kleurde
veel van zijn uitlatingen. Hij verafschuw
de elke vorm van onderdrukking en
haatte onrecht. Langzaam ontworstelde
hij .zich aan die drukkende omstandig
heden door steeds meer te schrijven en
zodoende ten slotte zelfs van de pen te
kunnen leven, zonder overigens ooit tot
rijkdom te geraken. Een huwelijk op 21-
jarige leeftijd en de spoedige komst van
kleine kinderen verdubbelden zijn ijver
en verantwoordelijkheid. Een groot, zij
het over veel kranten érr üjökMHften
verspreid oeuvre, was het resultaat,
terwijl hij naast al dat journalistieke werk
ook een menigte toneelstukken en verha
len naliet. Sommige van die verhalen, na
zijn dood herdrukt, bevatten bovendien
een sympathieke levensschets van de
hand van zijn zoon Blanchard Jerrold,
waarna zijn kleinzoon Walter nog eens
een tweedelige monografie over zijn
grootvader in het licht gaf.
Vooral metMrs. Caudle's Curtain lectu
res, as suffered by the late Job Caudle,
edited from the original mss. by Douglas
Jerrold, London 1846, zoals de volledige
titel luidt, vestigde Jerrold zijn naam als
humoristisch en satirisch schrijver. De
afzonderlijke hoofdstukken, eerst in
Punch verschenen, bevatten per hoofd
stuk steeds één lange ononderbroken
monoloog van Mrs. Caudle, die haar
man naast haar op een oor liggend,
over telkens een andere misstap de les
leest: of hij nu een vriend geld of een
paraplu geleend had, naar een koffiehuis
of een kermis geweest was, gebiljart of
dertig andere redenen tot misnoegen
gegeven had, zij kwelt hem met haar
eindeloze bedsermoenen en verhindert
haar Job in te slapen. Mrs. Caudle
werd een type en menig Engelsman
hanteerde sindsdien de naam als negatie
ve kwalificatie voor zijn alsmaar door
zeurende, onredelijke en onlogische
echtgenote, een vrouw die zich steeds
verstrikte in haar eigen drogredenen,
zonder dat de man de kans kreeg zelf iets
in het midden te brengen.
Van hun kant reageerden de Engelse
schrijvende vrouwen furieus op deze
karikatuur, zoals bijvoorbeeld Mrs. Anne
Marsh in haar eveneens in 1846 versche
nen roman Emilia Wyndham. Schrijfsters
als Mrs. Marsh die voor vrouwen een
minder onderdanige en een zelfstandiger
positie nastreefden, zagen hun ijveren
gedwarsboomd door de bedenkelijke
populariteit van dat mens Caudle.
Een en ander nam niet weg dat Dickens
het werk van zijn vriend hogelijk waar
deerde, volgens Forster met name The
Story of a Feather. Op zijn beurt bracht
Jerrold warme hulde aan A Christmas
Carol in Punch. Vanuit Cremona dankte
Dickens hem voor zijn woorden in een
lange hartelijke brief, waarin hij Jerrold
tevens uitnodigde naar Genua te komen
en zijn terugkomst aankondigde begin
december 1845. In een brief aan Forster
i vroeg hij hem ervoor zorg te dragen dat
hij voor een gezelschap van intimi zijn
zojuist voltooide The Chimes zou kunnen
voorlezen. Aan Jerrold had hij geschre
ven: "Forster has told you, or will tell
you, that I very much wish you to hear
my little Christmas book, and I hope you
will meet me at his bidding in Lincoln's
Inn Fields" (waar Forster woonde,
B.L.).
Naast de vriendschap en de waardering
die Dickens Jerrold toedroeg, waren er
nog andere redenen voor die dringende
uitnodiging. Tot de aanwezigen op dins
dag 3 december ten huize van Forster
behoorden behalve de gastheer, de teke
naar Maclise en Dickens zelf, Blanchard,
Jerrold, Carlyle, Dickens' broer Fred,
W.J. Fox, Stanfield, Dyce en Harness.
Voor een ietwat ander samengesteld
gehoor werd de lezing de eerstvolgende
zondag, de 8-ste, herhaald.
Van die toch zo memorabele eerste
lezing schreef Forster later zich weinig
meer te herinneren: "An occasion rather
21
