memorable, in which was the germ of
those readings to larger audiences by
which, as much as by his books, the
world knew him in his later life; but of
which nö detail beyond .the fact remains,
in my memory, and all are now dead
who were present at it, excepting only
Mr Carlyle and myself. Among those
however who have thus passed away was
one, our excellent Maclise, who anticipa
ting the advice of Captain Cuttle (uit
Dombey and Son, B.L.), had 'made a
note of-iti:in pencil, which-has been
reproduced. All other recollection of it is
passed and gone; but that at least its
principal actor was made glad and grate
ful, sufficient farther testimony survi
ves.
Op die laatste zondag zond Maclise zijn
potloodschets en een brief aan de in Italië
achtergebleven Mrs. Dickens, waarin hij
de bijeenkomst beschreef waarbij, zoals
hij het zelf formuleerde, geen oog droog
bleef. Dickens zelf was niet minder en;
thousiast over het succes van zijn voorle
zing. Aan Forster schreef hij: "I swear I
wouldn't have missed that week, that
first night of our meeting (30 november,
B.L.), that one evening of the reading at
your rooms, aye, and the second reading
too, for any stated or conceived conside
ration." Ook Macready, voor wie hij een
extra leesbeurt inlaste, zat onbedaarlijk
en ongegeneerd te snikken.
Op de aanwezigen, allen bekend om hun
radicale sympathieën, moest een dubbele
werking uitgeoefend worden: die van de
tekst, bedoeld om de mensheid te door
dringen van het recht van elk op de
zegeningen des levens, en die van de
kracht van zijn taal en voordracht in
combinatie. Dickens' groeiende inzichten
in de macht van de pers als instrument
voor de openbare meningsvorming inzake
gewenste hervormingen, speelden even
eens een rol in de keuze van zijn gehoor.
Laman Blanchard, eertijds redacteur bij
True Sun en Courier, was op dat ogen
blik verbonden aan de Examiner, Jerrold
whs redacteur bij het Illustrated Magazi
ne, Clarkson Stanfield was, net als Ma
clise zelf, een der illustratoren van The
Chimes, Rev. Alexander Dyce was een
vriend van Forster, terwijl Rev. William
Harness vanwege zijn liberale sympa
thieën bekendheid genoot. Boven allen
nog stelde hij prijs op de aanwezigheid
van Carlyle, de befaamde auteur van
Past and Present. W.J. Fox ten slotte,
was behalve journalist lid van de pro
gressieve Anti-Corn Law I-eague. Hoe
wel Dickens ook de aanwezigheid van
Mrs. Carlyle gesuggereerd had, wier
oordeel hij hoogschatte, bleef het beide
keren bij een onderonsje voor heren.
Beide avonden leverden een doorslaand
succes, voor de auteur èn voor de lezer.
Toen Dickens dertien jaar later aan zijn
openbare voordrachten begon, was The
Chimes de eerste tekst die hij voor dat
doel bestemde!
Wat de aanwezigheid van Jerrold betrof,
gold nog een niet onbelangrijk motief.
Bij de tekening van dat onvergetelijke
personage Alderman Cute in The Chimes
stond - naar Dickens zelf toegaf - de
Lcnaense magistraat Sir Peter Laurie
model. Deze heer bouwde een bedenke
lijke reputatie op door zijn streven 'to
put down suicide' en tevens een einde te
maken aan al dat gezeur over 'starvati
on'. Hij ging er prat op een half ver
dronken vrouw de maag te hebben laten
leegpompen en naar het gevang gezonden
te hebben, waarna hij vol trots verklaar
de dat hij "had put an end to persons
attempting to drown themselves; he
would now try the same cure for attemp
ting poisoning".
Inmiddels was op 5 oktober 1844, der
halve een maand voordat Dickens zijn
manuscript van The Chimes voltooide,
Punch met een scherpe en opzienbarende
satire op 'Peter the Great' verschenen,
waarin elke lezer het model onmiddellijk
23