memorable, in which was the germ of those readings to larger audiences by which, as much as by his books, the world knew him in his later life; but of which nö detail beyond .the fact remains, in my memory, and all are now dead who were present at it, excepting only Mr Carlyle and myself. Among those however who have thus passed away was one, our excellent Maclise, who anticipa ting the advice of Captain Cuttle (uit Dombey and Son, B.L.), had 'made a note of-iti:in pencil, which-has been reproduced. All other recollection of it is passed and gone; but that at least its principal actor was made glad and grate ful, sufficient farther testimony survi ves. Op die laatste zondag zond Maclise zijn potloodschets en een brief aan de in Italië achtergebleven Mrs. Dickens, waarin hij de bijeenkomst beschreef waarbij, zoals hij het zelf formuleerde, geen oog droog bleef. Dickens zelf was niet minder en; thousiast over het succes van zijn voorle zing. Aan Forster schreef hij: "I swear I wouldn't have missed that week, that first night of our meeting (30 november, B.L.), that one evening of the reading at your rooms, aye, and the second reading too, for any stated or conceived conside ration." Ook Macready, voor wie hij een extra leesbeurt inlaste, zat onbedaarlijk en ongegeneerd te snikken. Op de aanwezigen, allen bekend om hun radicale sympathieën, moest een dubbele werking uitgeoefend worden: die van de tekst, bedoeld om de mensheid te door dringen van het recht van elk op de zegeningen des levens, en die van de kracht van zijn taal en voordracht in combinatie. Dickens' groeiende inzichten in de macht van de pers als instrument voor de openbare meningsvorming inzake gewenste hervormingen, speelden even eens een rol in de keuze van zijn gehoor. Laman Blanchard, eertijds redacteur bij True Sun en Courier, was op dat ogen blik verbonden aan de Examiner, Jerrold whs redacteur bij het Illustrated Magazi ne, Clarkson Stanfield was, net als Ma clise zelf, een der illustratoren van The Chimes, Rev. Alexander Dyce was een vriend van Forster, terwijl Rev. William Harness vanwege zijn liberale sympa thieën bekendheid genoot. Boven allen nog stelde hij prijs op de aanwezigheid van Carlyle, de befaamde auteur van Past and Present. W.J. Fox ten slotte, was behalve journalist lid van de pro gressieve Anti-Corn Law I-eague. Hoe wel Dickens ook de aanwezigheid van Mrs. Carlyle gesuggereerd had, wier oordeel hij hoogschatte, bleef het beide keren bij een onderonsje voor heren. Beide avonden leverden een doorslaand succes, voor de auteur èn voor de lezer. Toen Dickens dertien jaar later aan zijn openbare voordrachten begon, was The Chimes de eerste tekst die hij voor dat doel bestemde! Wat de aanwezigheid van Jerrold betrof, gold nog een niet onbelangrijk motief. Bij de tekening van dat onvergetelijke personage Alderman Cute in The Chimes stond - naar Dickens zelf toegaf - de Lcnaense magistraat Sir Peter Laurie model. Deze heer bouwde een bedenke lijke reputatie op door zijn streven 'to put down suicide' en tevens een einde te maken aan al dat gezeur over 'starvati on'. Hij ging er prat op een half ver dronken vrouw de maag te hebben laten leegpompen en naar het gevang gezonden te hebben, waarna hij vol trots verklaar de dat hij "had put an end to persons attempting to drown themselves; he would now try the same cure for attemp ting poisoning". Inmiddels was op 5 oktober 1844, der halve een maand voordat Dickens zijn manuscript van The Chimes voltooide, Punch met een scherpe en opzienbarende satire op 'Peter the Great' verschenen, waarin elke lezer het model onmiddellijk 23

Krantenviewer Noord-Hollands Archief

The Dutch Dickensian | 1994 | | pagina 24