In Uitgeest overgestapt, een royaal emplacement, en in een adembenemende ren/spurt naar een
ander perron. Mensonterend. De bejaarden blijven achter, maar met hoop op een volgende trein.
Op station Castricum opgewacht door Paul Ferdinandusse. Er is inmiddels sinds mijn vertrek uit
Haarlem een uur verstreken. Een wandeling richting duinen over een witte gladde landweg.
Volgens Paul zijn links en rechts van ons tuinbouwgronden, en daar zal in de nabije toekomst
ongetwijfeld een projectontwikkelaar toeslaan. Ik begrijp dat Paul eigenlijk in Bakkum woont
maar dat dorp van weleer is bij Castricum ingelijfd.
Richting "Bosch en Duin", de gekende psychiatrische inrichting in Bakkum. Een tijd geleden zijn
wij er geweest, met de rotaryclub, op uitnodiging van de directeur, een clublid. Daar was een
royale ontvangst op kosten van de vaderlandse gezondheidszorg, en wij werden niet echt
gehinderd door zakelijke prietpraat. Wij lopen een villawijkje binnen, tegen het eerste hoge
beboomde binnenduin aangebouwd. Een lichting villa's van de laatste jaren, met veel pilaren,
nogal pompeus, Amerikaans. Paul doet er kritisch, bijna smalend over, maar wel met een vaste
glimlach. Hier en daar een joyeuze oprijlaan, met de suggestie van duizenden vierkante meters
grond achter het huis, maar daar loopt al eeuwen de Bakkumse Straatweg.
Dan een wijkje met "geschakelde" villa's, uit eind zeventiger, begin tachtiger jaren. De
Renesselaan. Paul woont er met zijn gezin, vrouw en drie zonen, al weer ruim twintig jaar.
Inmiddels zijn de kinderen de deur uit, twee wonen in Amsterdam, een derde in Maastricht.
"Hier is het", onze wandeling is ten einde. Bij binnenkomst een vertrouwde geur, heel even, maar
ik weet het zeker: hier woont ook een hond. Een grote L-vormige living met aan de achterzijde
uitzicht op een afgesloten binnentuin, lieflijk verpakt in de witte sneeuwpracht, met een verstild
vijvertje. In de hoek een vleugel, aan de muren interessante picturale kunst. Er is gedekt voor een
lunch. Vanuit de keuken begroet door Tineke. Joep, een flat coated retriever van inmiddels tien
jaar, komt moeizaam uit zijn mand in de keuken overeind. Hij ruikt aan mijn broekspijpen en
herkent waarschijnlijk Dickens, mijn sealyham terrier, die als regel bezoekers heel wat agressiever
begroet. Mijn Dickens is een bijtertje.
In de zithoek koffie gedronken en bijgekomen van de barre reis. Mijn meegenomen giften voor
de president van de Haarlem Branch op tafel gelegd en aangeboden: uit Meulenhoff s English
Library "Nell of the Old Curiosity Shop", geïllustreerd door Jan Wiegman, ooit bestemd om
middelbare scholieren vertrouwd te doen raken met de Engelse taal, en "Dickens voor de jeugd",
naar een Engelse uitgave van L.L. Weedon, ook ooit uitgegeven door Meulenhoff. Met prachtige
illustraties.
Vervolgens genoten van een voortreffelijke lunch met een zachte, frisse witwijn. Uitzicht op de
tuin, waar achtereenvolgens een roodborstje, een koolmees, een tortelduif en een kraai zich te
goed doen aan het vogelvoer op en rond een vogelhuisje. Joep geniet van de onder-tafel-geuren.
Het gesprek met Tineke, arts-therapeute aan het RIAGG in Zaandam, is zeker wat mij betreft
een feest van herkenning. Bijna dertig jaar was ik als parttimer-kinderarts verbonden aan de
extramurale jeugdzorg in Haarlem, achtereenvolgens het MOB en daarna het RIAGG. Even
ontstaat de verwarrende situatie dat ik denk dat ik geïnterviewd word, zeker wanneer ik het thema
"mijn jeugd" aansnij, geen gemakkelijke jeugd, maar indachtig een uitspraak die ik ooit aan
Dickens heb toegeschreven "Een traumatische jeugd staat borg voor een boeiend leven"
voor mij een bron van vele verhalen.
De Dickensboekenkast
Na een uur worden de zaken rechtgetrokken. Paul en ik vertrekken naar boven, naar wat door
Paul "de bibliotheek" en door Tineke "de muziekkamer" genoemd wordt. Tineke speelt altviool,
