Lente 2006 no. 56
De minderheden
GEDICHT IN PUNCH
The Dutch Dickensian Volume XXVI
24
vragen op. Was het omgekeerde van het hier
boven beschreven oorzaak en gevolg soms ook
waar? Was slecht gedrag af te leiden van de
armoedige omstandigheden waar velen onder
leefden. Een niet gering aantal van de gelovigen
zeiden hier "ja" op. Dat er desondanks onder de
zichtbaar goed gelovigen toch nog waren die
onder erbarmelijke omstandigheden leefden
loste men op door de behoeftigen in twee
groepen te delen: Zij die het aan zichzelf te
wijten hadden (de grootste groep) en zij die
recht hadden op de schaarse middelen van
christelijke liefdadigheid en naastenliefde: de
(kleine minderheid van) Deserving Poor. Zo
ging men dus op zondag naar de kerk; punt uit.
De dag werd een rustdag die
Zondagochtend
in London.
(Franse
,4 spotprent)
voor de gedreven gelovige de nodige inzet en
bezieling met zich mee bracht, maar voor de
"omdat het hoort" gelovige was het een dag vol
verveling en frustratie.
Tot nu toe hebben we het alleen nog maar gehad
over wat we de mainstream van het Britse
godsdienstige leven zullen noemen. Er waren
daarnaast nog allerlei minderheden die op hun
eigen wijze met het geloof omgingen. De paria's
onder de Britse Christenen waren de Rooms-
katholieken. Door de voorgangers van de
protestanten werden hier niet mis te verstane
termen voor gebruikt als: The Scarlet Woman"
of The Whore of Babylon". De mainstream
moest niets van deze kerk hebben. Evenals het
herstel van de katholieke hiërarchie in
Nederland de emoties hoog deed oplaaien in
1851, leidde The Papal Agression" ook in
Engeland tot een golf van verontwaardiging.
Katholieken waren uitgesloten van
overheidsfuncties, konden niet studeren in
Oxford en Cambrigde en konden ook geen
zitting nemen in het parlement. Het gevolg van
deze regel was wel dat de overgrote
meerderheid van de Ieren niet in het parlement
waren vertegenwoordigd (wat de Britten later
nog lelijk op zou breken). Omdat er slechts een
kleine minderheid van katholieken in Engeland
woonde die zich bovendien zeer rustig opstelde
is de angst voor deze "papen" achteraf niet zo
goed te begrijpen. Misschien kwam het door het
feit dat er binnen de protestantse groep lieden
waren die bleven zoeken naar opheffing van de
kerksplitsing die door Hendrik de VIII in de
zestiende eeuw was doorgevoerd. De "Oxford
Movement", die veel nadruk legde op de
historiciteit van het ambt van geestelijk. En ja;
dan valt niet te ontkennen dat de rooms-
katholieke priesters een onoverbrugbare
voorsprong hadden opgebouwd in de
Middeleeuwen.
De herwaardering voor deze Middeleeuwen die
we ook zien in de opkomst van de Neo-Gothiek
en de schilderkunst van de Prerafaëllieten
leidde binnen de Anglicaanse kerk ook tot een
toenemende belangstelling voor de gebruiken
van de middeleeuwse kerk, maar die was wel
rooms katholiek. De gemiddelde Anglicaan
gruwde zo van dit "Ritualism" dat het
parlement het zelfs nodig vond om in 1874 een
"Worship Regulation Act" aan te nemen waarin
Anglicaanse geestelijken zelf gevangenisstraf
konden krijgen als ze zich bijvoorbeeld
bezondigden aan het afnemen van de biecht of
het branden van kaarsen op het altaar.
Though crosses and candles we play with at
home,
To go the whole gander there's no place like
