Zomer 2009 no. 67
43
The Dutch Dickensian Volume XXIX
lijkse tijdschrift dat Dickens uitgaf, en waarin
hij ook Hard Times publiceerde.)
Het is interessant te zien hoe in de
loop van de negentiende eeuw de waardering
voor het feuilleton veranderde. Eerst was men
sceptisch, en soms ronduit laatdunkend over
het werk van Dickens. Later wordt dat veel
meer bewonderd. De lieveling van het land
wordt dan gekoesterd, ook voor wat betreft
zijn feuilleton.
De impact van het nieuwe in The
Pickwick Papers blijkt bijvoorbeeld uit een
brief van de schrijfster Mary Russell Mitford
aan een vriendin, Emily Jephson. Miss
Jephson verbleef in Ierland, en moest dus de
laatste ontwikkelingen op boekgebied missen:
Heb jij nog nooit gehoord van The Pickwick
Papers! Nou zeg! Ze geven elke maand een
nummer uit, en drukken er dan zo'n 25.000.
De boekhandelaar heeft al zo'n 10.000 pond
verdiend met zin investering. Het is leuk -het
leven in Londen- maar zonder iets onaange
naams: een dame kan alles hardop lezen...
Het is nogal fragmentarisch.9
Dit citaat beschrijft eigenlijk alles: het
nieuwe van de publicatie in afleveringen, het
succes, in aantal en geld, het beschaafde, en
het fragmentarische. Zoals dit citaat aangeeft,
had de uitgeverswereld in de negentiende
eeuw ook andere gevolgen voor Dickens. Of
hij er persoonlijk in geïnteresseerd was weet
ik niet, maar het was voor Dickens, en veel
andere schrijvers in het Victoriaanse Engeland
onmogelijk om al te expliciet te zijn in bijvoor
beeld seksuele beschrijvingen, of verwijzingen
naar overspel etc. Maar al te vaak werden
boeken, zeker die in losse afleveringen, in
huiselijke kring voorgelezen door de heer of
vrouw des huizes. En het zou volstrekt onbe
tamelijk zijn geweest om iets te beschrijven
waar men van zou moeten blozen.10 Maar wat
wel altijd tot de mogelijkheden behoorde, was
het sentimentele. Als men er om moest huilen
(of lachen) was het goed. Dickens was zich
daar zeer van bewust, en in zijn openbare
voorleessessies wist hij altijd een gevoelige
snaar te raken, en omdat hij een heel goed
voorlezer was, was het publiek vrijwel altijd
tot tranen geroerd. Trots schreef hij aan zijn
vrouw: "Als je gisterenavond Macready eens
had kunnen zien, die openlijk lag te huilen op
bank toen ik voorlas, dan zou je met mij
hebben gevoeld wat het is om macht te
hebben."11
!n*$ Inn I iel da, Monday, D&cembe
From a picture by Mac Use)
