154
Het tijdschrift was genadeloos in zijn kastijding van de autoriteiten- zowel
wereldse als kerkelijke- en hun stelselmatige uitbuiting van het volk; de in
bont en juwelen gehulde aristocraat die zijn arbeiders van het land verdreef
als een ander gebruik ervan dit leek te rechtvaardigen, de hoge functionaris
die in zijn arrogantie volkomen buiten de wereld stond, tot de demagoog
met zijn holle frasen. De toon was humoristisch, gevat, welgemanierd en
cynisch, maar nooit obsceen; het was een familieblad.
De oprichters en medewerkers, allen bekend of bevriend met Dickens en
Thackeray, waren jonge dertigers die, hoewel ambitieus en getalenteerd,
nog niet 'gearriveerd' waren. Zoals Henry Mayhew, die na zijn periode bij
Punch zijn klassieke 'London Labour and the London Poor' schreef en
Gilbert Abbot a Beckett, die later als Armenwet Gevolmachtigde het
schandaal in Andover Workhouse aan de kaak stelde, waar de armen
gedwongen waren op botten te knagen om te overleven.
Het waren gruwelijke tijden waarin werkloosheid niet zelden de
hongerdood tot gevolg had, speciaal op het platteland waar machines steeds
meer de handarbeid verdrongen:
Man versus Machine
Machinery in its progress, has doubtless been the origin of terrible calamity;
it has made the strong man so much lumber.
How, when machinery is multiplied- as it will be- a thousand fold? How,
when tens of thousands of hands are made idle by the ingenuity of the
human mind? How when, comparatively speaking, there shall be no labour
for men? We put this question to Sir Robert Peel: if all labour done by man
were performed by machine power and that power in the possession of
some thousand individuals, what would be the cry of the rest of the race?
Would not the shout be: 'Share Share?' (1842)
De roep om hervorming van het regeringsstelsel resulteerde in '32 in de
toekenning van het stemrecht aan de (mannelijke) middenklasse; de
arbeiders bleven uitgesloten door de wet die het deelnemen aan stemming
verbond aan bezit, dat deze groep uiteraard niet had. De adel kreeg er
ongenadig van langs, zoals de Duke of Malborough die zijn landgoed
openstelde voor het publiek en wild verkocht dat was geschoten op zijn
landgoed. Punch stelde voor dat licensed to sell game' werd opgenomen in
het familiewapen.
De Duke of Norfolk maakte het wel erg bont: hij ried zijn hongerende
werkvolk aan om, bij gebrek aan brood, kerriepoeder te gebruiken, opgelost
in water. Bij een strenge winter zou dit de stakkerds verwarmen. Deze
grenzeloze stompzinnigheid en wreedheid gaf aanleiding tot vele
gefingeerde brieven aan de redactie waaronder deze:
