167
Maor, arregat, wat was e een oetzoegert, die Skraoper. Zo iene die het
middeltste en beide einden nog wol hebben. Zun aolde zundaar!. Hie har
nooit last van oetwendige hitte of kolde. Van warmte wuur e steevast niks
warmer en ok winterweer dee hum helegaor niks. Gien wind die blus was
guurder dan hij, gien snei meer op zien doel gericht, gien slagreeg'n
unverbiddelukker veur elke smeekbede. Slecht weer har gien vat op hum.
Dikke reeg'n buien, snei of haogel of alles tegelieks harren ien ding op
hum veur. Zie schoven nog wal ies flink wat af, maor dat ko'j van Skraoper
nooit zegg'n.
Skraoper
Gien iene die hum ooit op de straot tröf zul hum es vraogen: "Hé Skraoper
keerl, hoe ist met je"? "Koj nog ies een keer an?" Kinder vruug'n nooit es
an hum hoe loat of 't was, laot staon dat ze hum de weg vruug'n. Zulfs de
honden van mensken die blind waren trökk'n hun baossies een gang of een
portiek in asaof ze meenden: Beter gien ogen hebben, dan 't kwaoie oog
blinde meester, en daorbij kwispelsteerten zie wat underdaonig met heur
oeteinde.
Maor an dat alles har Skraoper gien bosschup. 't Dee hum niks, nee 't kwam
hum zulfs goed oet. Hie huul zich liever een beettien op de achtergrond.
