168
Hie har gien verlangens naor ienig menselijk medegevuul, alsdus zeeden de
mensken die hum kenden. Op zekere dag, op ien van de mooiste daogen van
't jaor, naomelijk Kerstaomend was die aolde Skraoper drok an't wark op
zien kantoor. Buuten was 't bietende kold en boetendien flink mistig. De
klokken van de stad hadden juust drie uur slaogen, maor 't was al hielemaol
duuster.
dimster
Skraoper zien deur stun lös. Zo kon e mooi vanoet zien kantoor een ooggien
op zien klerk hollen. Die klerk zat in een klein en triest kaomertien ernaost
(eigenluks leek dat kaomertien meer op 'n bargruumte) briem over te
schriev'n. Skraoper har een klein vuurtien op zien kantoor, maor 't vuurtien
van zien klerk was nog veul kleiner as ziende, 't leek wal of bie zien
bediende maor ien klein kooltien brandde. En bijvullen kun die arme jong
't vuurtien ok niet, umdat Skraoper de kolenkit in zien eigen kantoor had
staon. Stel je veur zeg, dat e met de kolenschup bij Skraoper binnen duurde
te kommen. Hie kön wal al veurspellen wat of e dan te heuren zul kriegen.
Dat as, dit zo deurging, ze wal uutmekaor mossen gaon. Dus sluug de klerk
zien witte sjaal um en probierde zich een beettien an een keerse te warmen,
wat hum niet zo goed lukte. Hie har nou eenmaol niet zo veul
verbeeldingskracht.
"Vrolijke Karst, oom!. En dat god je zeeg'n mag!" ruup een opgewekte
stem. Dat was de stem van Skraoper zien neefdie zo snelle binnenkommen
was dat dit geluud veur Skraoper 't ierste teek'n van zien aanwezigheid
was. "Ach wat, kwats," zee Skraoper
"Karst kwats oom? Dat meen ie toch niet mag 'k hoop'n?" "Joa, dat meen
ik wal. Naor de maon met dat vrolijke Karst. Wat is de Karst aans dan de
