172
binnenplaots. Het was nogal aold en somber, want op Skraoper nao, woonde
er gien iene. Alle andere ruumtes waren as kantoorruumtes in gebroek.
Een feitelijk gegeven is dat er niks gien biezunders was met de deurklopper,
behalve dat dat ding wal hiel groot was. Zolang as Skraoper hier al woonde
had e dat ding elke morgen en aomend zien. Een ander feit was dat
Skraoper niet over biezunder veul verbeeldingskracht beschikte. En laot
mij nou iens verklaoren hoe of het kwam, dat Skraoper, naodat e de sleutel
in het sleutelgat steuken had, in die deurklopper zunder dat d'r wat gebeurt
was in de tussentied, gien deurklopper meer zag, maor het gezicht van zien
compagnon Van Maerle.
Het gezicht van Van Maerle, met een schiensel um zich hen as een bedorven
kreeft in een duuster keldergat. Het leek niet kwaod of dreigend, maor het
keek Skraoper zo als e gewoon was, de wat spoekachtige brille op zien
spoekachtige veurheufd schoven. Zien haoren wapperden wat vrumd. Het
leek wal asaof ze deur een windtocht werden beweugen. En zien ogen
stunden wied waogen open en verder hielemaol stille.
Toen Skraoper nog een keertien naor het verschiensel keek was het weer
een deurklopper. Daorum zee Skraoper;"Ach kwats, en nog iens kwats en
gooide de deure met ien klap dicht.
Van Maerle as deurklopper
Die klap klunk deur het hiele hoes as het geluud van de dunder. Elke
