176
langstdurig berouw gien herstel böd veur de gemiste kaansen van 't leem!
En toch: zó benk west! Zó benk west!"
"Maor je waren toch aait 'n goeie zaokenman, Van Maerle, stotterde
Skraoper, die nou begreep dat dit verhaol ok op hum zulf sluug.
Het spoek
"Een goeie zaokenman!."ruup de giest, en hij wrung zich de handen. "De
mensheid zij waren eigenlieks mien zaok. Het algemien welwezen was
mien zaok, christelijke liefde, verdraogzaamheid, offervaordigheid, al dizze
dingen waren mien zaok. De bezigheden van rnien beroep waren een klein
druppie in de grote oceaan van mien zaoken!" Skraoper was hevig
